Woest is ze! “Marina, dit geloof je toch gewoon niet. Sta ik daar op een borrel en dan vraagt een collega doodleuk: zeg, komt er bij jullie nog een keer een tweede kindje bij? Het duurt nu wel erg lang. Het ergste is, ze weten dat we ons kindje zijn verloren. Ik kon wel door de grond gaan.”

𝐙𝐞 𝐡𝐞𝐞𝐟𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐢𝐞𝐝𝐞𝐫𝐞𝐞𝐧 𝐦𝐞𝐭𝐞𝐞𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐭𝐞𝐥𝐝, ondanks alle pijn en verdriet die het haar ook heeft gekost. Juist door dit te doen, heeft zij op de steun van haar ouders, schoonouders en vriendinnen kunnen rekenen. Het verlies van haar kindje werd net wat minder zwaar dankzij alle lieve woorden, koppen soep, dozen chocolade heeft zij haar verdriet verwerkt.

𝐃𝐞𝐳𝐞 𝐨𝐩𝐞𝐧𝐡𝐞𝐢𝐝 𝐢𝐬 𝐛𝐢𝐣𝐳𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫, 𝐮𝐧𝐢𝐞𝐤. Veel vrouwen praten niet over hun miskraam. En omdat zij er niet over praten, weten familie, vriendinnen en collega’s het vaak niet. In mijn eigen geval waren veel mensen ook snel op de hoogte. Mijn ouders omdat ik ze meteen heb gebeld. Mijn lieve schoonzus omdat zij Jelle die bewuste donderdag heeft opgehaald bij het kinderdagverblijf. En mijn collega’s omdat ik mijn miskraam onderweg naar mijn werk in het ziekenhuis heb gekregen

𝐇𝐞𝐭 𝐢𝐬 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐯𝐚𝐧𝐳𝐞𝐥𝐟𝐬𝐩𝐫𝐞𝐤𝐞𝐧𝐝 𝐝𝐚𝐭 𝐝𝐢𝐭 𝐳𝐨 𝐠𝐚𝐚𝐭, net zo min als de openheid van mijn collega. En waarom dit niet is, puzzelt mij. Ik snap het gewoon ook niet. Daarom vind ik dat ik je dit toch moet vragen:

Waarom vertel jij je vriendinnen niet over je miskraam?

Wat houd je tegen om het verlies van je kindje met je collega’s te delen?

Wat is het ergste dat je kan gebeuren als je dit doet?

𝐌𝐚𝐚𝐫 𝐡𝐞𝐭 𝐤𝐚𝐧 𝐣𝐞 𝐣𝐮𝐢𝐬𝐭 𝐞𝐧𝐨𝐫𝐦 𝐡𝐞𝐥𝐩𝐞𝐧 𝐨𝐦 𝐣𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐥𝐢𝐞𝐬 𝐭𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐰𝐞𝐫𝐤𝐞𝐧, dus waarom vertel jij ze het niet? En weet, alle antwoorden zijn oké! Je hoeft je antwoord ook niet met mij te delen maar beantwoord deze vragen tenminste voor jezelf. En merk je nu antwoord geeft, dat je toch graag met iemand wilt praten over je miskraam en wat dit met je doet maar je het lastig vind om dit met je omgeving te doen. Stuur mij dan een DM en dan plannen we een gesprek in zodat jij jouw verhaal aan mij kunt vertellen.

Ik luister.

Lieve groet, Marina