Ik zie de frustratie en de onmacht op zijn gezicht. “Nee, dat moet je zo niet doen!”, zegt mijn vader. Ik help hem in zijn moestuin en de zaailijnen die ik trek, zijn scheef. Dat frustreert hem mateloos. Hij is zo gewend om dit allemaal zelf te doen, maar deze keer heeft hij onze hulp nodig. Hij is aan het herstellen van Corona en dat gaat langzamer dan hij graag zou zien. Het enige wat in mij opkomt om te zeggen is: “Het hoort erbij, pap. Het komt goed”. Langzaam loopt hij bij mij vandaan en gaat op zijn stoel in de schaduw zitten.

Die zin: “Het hoort erbij”, wat heb ik die vaak gehoord in de periode waarin ik mij constant moe en uitgeblust voelde. Ik werd met veel moeite wakker en vaak had ik het gevoel een wattendeken in mijn hoofd te hebben. Ik moest al mijn energie bij elkaar zoeken om op te staan en dat terwijl ik bijna elke avond na het voorlezen van mijn zoontje al in slaap viel. Ik werkte toen fulltime, had een pittige baan die veel van mij vroeg en ik was moeder van een jonge zoon. Eigenlijk niet zo gek, zou je kunnen denken, dat de vermoeidheid hiervan zou komen. Maar toch…

Man, ik heb van alles geprobeerd om er vanaf te komen: van bloedprikken bij de huisarts tot aan maar steeds vroeger naar bed gaan. Het kwam namelijk heel regelmatig voor dat ik vanaf het bed van mijn zoontje al vroeg op de avond slaapdronken naar mijn eigen slaapkamer ben gestrompeld. Niet echt een moment voor een jonge vrouw om te gaan slapen, vind jij wel?

Het bleef knagen, want terwijl iedereen tegen mij zei: “Het hoort erbij. Het komt goed!”, had ik daar toch écht mijn twijfels bij. Natuurlijk, een jong gezin combineren met een pittige baan kost veel energie, dat weten wij allebei! Toch bleef het gevoel knagen dat hier niet de oorzaak lag, maar waar dan wel? Echt geen idee. Naast deze twijfels, was ik vooral bang dat die verdomde vermoeidheid echt nooit weg zou gaan en dat ik voortaan elke avond rond 20.30 uur naar bed zou moeten. Het was juist die angst en de goedbedoelde zin: “Het hoort erbij. Het komt goed!” die ervoor zorgde dat mijn frustratie en irritatie alleen maar groter werden. Hoeveel fijner was het geweest, als ik toen iemand had gehad die mij had kunnen helpen met het oplossen van die vermoeidheid en dat uitgebluste gevoel! Dat was waar ik zó dringend op zoek naar was, net zoals jij nu.

Hoe goedbedoeld ook richting mijn vader, realiseer ik mij ook dat hij er op het moment net zo weinig mee kan als ik toen. Terwijl ik mij dit realiseer, leg ik de grote hark neer en loop richting mijn vader: “Pap, wat wil je dat ik doe? Zal ik het aanharken en opnieuw beginnen?” Ik zie hem een paar seconden nadenken en hij knikt: “Ja, dat zou fijn zijn”. “Ik pak dan het touw om draadjes te spannen zodat je meer houvast hebt met het maken van rechte lijnen” zegt hij met een knipoog. We schieten samen in de lach. Terwijl hij richting de garage loopt, loop ik terug de moestuin in om de scheve lijnen weg te werken. Zo gaan we samen verder aan de slag want ja, er dient over een paar maanden toch iets lekkers en gezonds op tafel gezet te worden.

Oplossing gevonden! Het hoefde er dus tóch niet bij te horen, die scheve lijnen. Net zo min als mijn vermoeidheid destijds hoorde bij mijn volle leven, en gelukkig vond ik ook daar een oplossing voor waardoor de moeheid gewoon over ging!

Wil jij nu ook wel eens weten waar de oorzaak van je vermoeidheid en uitgebluste gevoel ligt? En wil jij weten hoe ik je kan helpen deze voorgoed achter je laten? Mail mij meteen even op info@puurmarina.nl of bel mij op 06 – 28 32 00 68. Ik help je hier graag bij.

Liefs Marina

Foto: Anne Nygård via Unsplash