“Gaat het?” Een vrouw haast zich naar me toe. Ik stamel: “Ik ben gevallen,” terwijl ik een mengeling van steentjes, zand en bloed in mijn mond proef. De pijn schiet door mijn gezicht en handen. Ze kijkt me aan en knikt begripvol. “Dat zie ik. Kom, ik help je overeind.”

Afgelopen donderdag gebeurde het. In mijn haast had ik mijn wandelschoenen half gestrikt, zodat ik snel alles naar binnen kon brengen en nog een rondje kon wandelen voordat de allerlaatste lesdag begon. Maar op de drempel van het schoolterrein gaat het mis. De hakjes van mijn schoenen klikken in elkaar en met mijn handen vol spullen val ik hard voorover, op mijn gezicht. Binnen een fractie van een seconde lig ik op de grond, geschrokken en verward.

Gelukkig is daar die lieve, onbekende vrouw. Zonder aarzelen helpt ze me opstaan, raapt mijn spullen bij elkaar en loopt met me mee naar binnen. Ze brengt me naar onze docent, zodat die kan kijken wat de schade is. “Sterkte en veel succes vandaag,” zegt ze nog voordat ze de deur – en mijn leven – weer uitloopt.

Ik ben écht iemand van “het zelf doen.” Alleen duizenden kilometers rijden naar mijn opleiding in Friesland, ontelbare uren alleen studeren en alleen mijn praktijk runnen. Pas achteraf besef ik hoe fijn het was dat deze vrouw me hielp. Hoe waardevol het is dat iemand je even opvangt, je spullen draagt en je weer op weg helpt. Dat ik het even niet zelf hoefde te doen. Want ik weet: ik zou haar zelf nooit om hulp hebben gevraagd.

En dat laatste herken ik ook bij de lieve vrouwen die ik begeleid. Vrouwen die het verdriet van een vroege miskraam alleen dragen, omdat:

• het vroeg in de zwangerschap was dus het nog niet zoveel voorstelde.
• iedereen zegt dat ze er niet in moeten blijven hangen.
• anderen doen het toch ook alleen.

Allemaal argumenten om geen hulp te vragen. En ik begrijp ze, want ik dacht er na mijn miskramen net zo over.

Maar laten we eerlijk zijn: dat zijn gedachten vanuit ons hoofd. Als ik jou nu zou vragen:  “Wat heb je écht nodig?” Wat zou je dan zeggen? Misschien is het dat je verdriet hebt. Dat het pijn doet dat je je kindje nooit kunt vasthouden of knuffelen. Dat je niet wilt blijven hangen in je rouw, maar gewoon niet weet hoe je dit alleen moet verwerken.

En weet je? Dat hóéf je ook niet alleen te doen. Steun na miskraam kan je helpen het verlies te verwerken. Net zoals die onbekende vrouw mij hielp, kan ik jou ook bijstaan in deze moeilijke tijd. Het is niet makkelijk, maar het is wel mogelijk. Want ik weet: met steun na miskraam komt het goed. Tijd zal de wonden genezen. En dat gun ik jou ook. Dat jouw wond heelt en dat je het verlies van je kindje kunt verweven in je leven, zodat je in jouw tempo weer verder kunt.

Wil je weten hoe ik je kan helpen? Stuur me een berichtje en dan plannen we een afspraak. Je hoeft dit niet alleen te doen, ik sta klaar voor je.

Veel liefs, Marina