Hoi, ik ben Marina!
Over mij
Het verlies van mijn kindje: ik kan deze film zo weer voor mijn ogen laten afdraaien. Het moment van het eerste bloedverlies, het telefoontje naar mijn man met de zin: “Schat, ik denk dat het mis gaat, wil je alsjeblieft deze kant op komen?”, het moment dat ik naar de operatiekamer word gebracht totdat ik door de hal van het ziekenhuis naar onze auto word teruggereden met een tasje met mijn bebloede kleren erin. Elk detail van die bewuste dag staat in mijn geheugen gegrift. Nooit, echt nooit heb ik er bij stil gestaan dat mij dit zou kunnen gebeuren. Ik kende ook niemand die te maken had gehad met een vroege miskraam. Het was echt ver van mijn bed. Tot die ene bewuste donderdagochtend.
Naast alle fysieke klachten van een zwangerschapsverlies waren er ook vragen. Vragen zoals: waarom ik? Had ik iets kunnen doen om dit te voorkomen? Heb ik wel goed genoeg voor mijzelf gezorgd? De antwoorden kwamen echter niet. Omdat wij al een gezonde zoon hadden, was er ook geen medische reden voor verder onderzoek. Met de zin: “Ga het maar gewoon weer proberen” sloot de gynaecoloog mijn dossier. Voor mij bleef het nog jaren open omdat ik domweg niet wist hoe dit alles een plek te geven, zowel emotioneel als fysiek.
Het was tijdens één van mijn opleidingen dat ik antwoord kreeg op de prangende waarom ik-vraag. Mijn eigen vermoeden, namelijk dat de torenhoge werkdruk waar ik toen onder stond misschien wel de boosdoener kon zijn, werd bevestigd. Deze stress had gezorgd voor een domino-effect aan gedoe in mijn lijf. Dat was pijnlijk, maar ook duidelijk – eindelijk. Voor mij was dat het begin van het verwerken van het verlies van mijn ongeboren kindjes. Meervoud ja, want na de eerste miskraam was in datzelfde jaar nog een miskraam gevolgd.
Uiteindelijk heeft mijn zoon nooit meer een broertje of zusje gekregen want ons gezin is na de miskramen nooit meer uitgebreid. Ik ben nooit die moeder geworden van dat grote gezin waar ik altijd van droomde, dat gezin waarvan ik het liefdevolle centrum zou zijn. Hoeveel pijn het mij toen ook deed om deze droom los te laten, nu kan ik in alle eerlijkheid zeggen: het is goed. Mijn verloren kindjes zijn bij mij gaan horen, net zoals mijn bruine ogen. Ook al zijn zij onzichtbaar voor anderen, zij maken mij compleet.
Hun verlies heeft mij uiteindelijk wél een missie opgeleverd. Want ik heb gezien hoe het mogelijk anders had gekund. Met die kennis help ik nu zo veel mogelijk vrouwen die nu in de positie zitten waar ik destijds in zat. Ik help hen herstellen na een vroege miskraam, zowel emotioneel als fysiek, zodat ze mentaal en fysiek hun leven en eventueel een volgende zwangerschap weer goed aan kunnen.
Mijn visie op herstellen na een miskraam
Een miskraam heeft een grote impact op het leven van een vrouw, zowel emotioneel als fysiek. Om te herstellen na een miskraam moet je met beide aan de slag. Het emotioneel gedeelte door het verwerken van je verlies van je kindje. Je bent als moeder echt iets kwijtgeraakt en daar horen allerlei emoties bij die een plek dienen te krijgen. Maar ook door fysiek te herstellen want je lichaam heeft een flinke dreun gehad. Mijn visie is dat je optimaal herstelt van een miskraam als je je verlies een plek geeft én je lijf met voedings- en leefstijlaanpassingen helpt weer beter te worden. Zo geef je jezelf ook de beste start voor een nieuwe zwangerschap.
Wat je over mij moet weten:
Ik ben een nieuwsgierig aagje, een bezige bij en altijd benieuwd hoe mensen in elkaar zitten. Ik ben een goede speurneus en altijd op zoek naar de vraag achter de vraag. Door mijn rustige uitstraling ben ik voor velen echt een rustpunt en een anker in de storm.
Mijn rustige coachingsstijl combineer ik met een grote liefde en enthousiasme voor gezond en leker eten. Beren op de weg? Ook daarvoor vinden we een oplossing, ik ben niet voor één gat te vangen!
Als je mij zou kennen dan zou je weten dat:
- Ik mijn hart verpand heb aan mijn man Luc en onze zoon Jelle. Maar omdat ze allebei zo’n ontzettende rommelkonten zijn plak ik ze regelmatig het liefst achter het behang. Of is dat omdat ík zo’n enorm gestructureerd type ben?
- Ik onze mooie poes Sam liefkozend muis noem.
- Ik een stapel kookboeken heb van 2,5 meter hoog.
- Ik het super ontspannend vind om spruitjes schoon te maken: stukje eraf, blaadjes weg en een kruisje erin snijden: zo relaxed!
- Mijn guilty pleasure mijn eerste cappuccino in de ochtend is: heerlijk.
- Ik heel blij word van vogeltjes en ik uren naar hun drukte en getjilp kan kijken en luisteren.
- Ik het heerlijk vind om in mijn kleine postzegelstadsmoestuin rond te rommelen.
- Ik niet blij word van wilde nachten in een kroeg. Mij vind je veel eerder voor onze kachel met mijn geliefde wollen sokken.
- Ik ervan droom om ooit naar Lapland te gaan om te sleeën met husky’s en mij te vergapen aan het Noorderlicht.