Zachtjes tikt de regen tegen mijn zolderraam…
En nee, ik ga hier geen songtekst van Rob de Nijs schrijven, daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik zit gewoon al even naar buiten te staren, naar die regen. Het is tijd om mijn wekelijkse blog te schrijven, maar mijn vingers liggen stil op het toetsenbord. Geen inspiratie of misschien eigenlijk: te veel gedachten tegelijk.

Het voelt taai op het moment. En dan bedoel ik niet mijn werk als orthomoleculair therapeut; dat vind ik nog steeds fantastisch. Elke nieuwe cliënt is een feestje: haar leren kennen, uitzoeken waar haar klachten vandaan komen en samen werken aan haar herstel. Daar zit het probleem niet.

Het lastige zit in het feit dat cliënten, vrouwen zoals jij, mijn praktijk nog niet weten te vinden. En hoe langer dat duurt, hoe meer dat begint te knagen. Dan kost het moeite om door te zetten, om m’n hoofd niet te laten hangen.
Eerlijk? Ik vind dat op dit moment gewoon écht eventjes lastig.

Iedereen vraagt ook, lief bedoeld hoor: “Hoe gaat het? Heb je al cliënten?”
En als ik dan “nee” moet zeggen, voelt dat stom, knullig en misschien zelfs een beetje als falen. Langzaam beginnen de adviezen dan ook op gang te komen: “Misschien moet je iets gaan doen met mensen met overgewicht? Of vrouwen in de overgang? Of sporters…”

Maar eerlijk? Dat wil ik niet.
Ja, ik weet dat ik die mensen ook goed zou kunnen helpen. Maar ik geloof dat je alleen écht iets kunt betekenen voor iemand als je ook passie voelt voor die groep. En die voel ik daar niet.  Dus dan ben ik niet de juiste therapeut voor deze groep mensen. En dat bedoel ik niet onaardig. Ik ken trouwens wél een paar hele goede collega’s die je fantastisch kunnen helpen mocht je met die klachten worstelen. Serieus: mocht je iemand zoeken, laat het me weten!

Maar ik dwaal af.
Want ik wil mijn vrouwen, jou dus, helemaal niet loslaten.
Ik weet dat je er bent. En ik weet ook dat ik je écht goed kan helpen.
Dit is dus geen zielig verhaal, maar wel een eerlijk verhaal. Want op dit moment beginnen ideeën, energie en hoop een beetje weg te sijpelen. En daarvoor in de plaats komen frustratie, verdriet en twijfel. Gaat dit mij lukken?

En waarom ik dit je vertel? Omdat ik denk dat we allemaal die momenten kennen.
Of het nou gaat om het opbouwen van een praktijk, het vervullen van een kinderwens of het laten slagen van een relatie. Momenten waarop je voor je uit zit te staren, turend naar een beeldscherm of de regen. En je denkt: Hoe nu verder? Wat moet ik doen? Ik weet het soms even niet meer…

En meestal houden we dat voor onszelf. Wat het met ons doet: de twijfel, het verdriet, het gevoel te falen. Doe ik ook, hoor.  Ik ben daar geen uitzondering op.

En jij hebt die momenten ook. Dat weet ik. Niet alleen nu als ondernemer maar ook omdat ik het zelf heb meegemaakt. Dus ik weet hoe het voelt om daar te zitten en te denken: ik weet het soms even niet meer.

En weet je? Ook al heb ik nu geen pasklare antwoorden op mijn eigen vragen, op die van jou heb ik ze misschien wél. Dus laat me met je meekijken. Vertel me wat er allemaal in je hoofd zit. Dan gaan we samen die brei ontrafelen. Want de eerste stap is vaak gewoon durven zeggen:

“Ik weet even niet hoe ik dit moet doen. Kun jij mij helpen?”

En als je mij dat zegt of mailt, dan maak ik met liefde tijd voor je vrij in mijn agenda.

Veel liefs Marina