“Je vergeet de datum nooit meer. Nu nog, na al die jaren, Marina, weet ik nog precies de datum van elk kindje dat ik door een miskraam verloor . Het blijft je voor altijd bij.”

Aan het woord is mijn tante. Ze heeft meerdere miskramen meegemaakt. En hoewel ze ook een gezonde zoon heeft, een boom van een vent inmiddels, blijft het gemis van de kindjes die ze verloor altijd aanwezig.

Haar miskramen zijn lang geleden, in de jaren zeventig van de vorige eeuw. En toch, toen ik haar vorig jaar vertelde dat ik vrouwen ga begeleiden die hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap, raakte het haar zichtbaar. De altijd zo vrolijke kletskous die ze is, viel stil. Ze sloeg haar ogen neer om haar tranen voor mij te verbergen. Het raakte haar diep.

Natuurlijk wist ik dat ze meerdere miskramen heeft gehad – zes om precies te zijn. En ook wist ik dat dit nog steeds pijn doet. Ze heeft mij dit alles verteld toen ikzelf mijn kindjes verloor door een miskraam. Maar nu, twaalf jaar later, zie ik bij haar opnieuw dezelfde pijn. Het verdriet. Het gemis.

Het is met geen pen te beschrijven hoeveel impact een miskraam heeft. Op vrouwen zoals jij. Zoals mijn tante. Zoals alle 20.000 vrouwen in Nederland die dit ieder jaar meemaken. Sommige onderzoeken spreken zelfs van PTSS – Posttraumatisch stresssyndroom. Iets wat we vooral kennen van militairen uit oorlogsgebieden. Maar ook een miskraam laat diepe sporen na – vanbinnen, in je hoofd en in je hart.

De onmacht op het moment dat je je kindje verliest. Het verlies van controle over je eigen lijf. Alles in je roept: NEE!, maar je kunt het niet stoppen. Je verliest niet alleen je kindje, maar vaak ook het vertrouwen in je lichaam. Want het doet iets wat jij niet wilt. Mijn tante en ik hebben dat meerdere keren moeten meemaken.

Ze vertelt verder: “Weet je, Marina, wat het zo lastig maakt? Vroeger werd er niet over dit soort dingen gepraat. Het werd gewoon stilgezwegen. Zelfs mijn eigen moeder – jouw oma – weet niet van alle miskramen. Het voelt soms alsof mijn kindjes nooit hebben bestaan. Ik weet zeker dat als ik toen iemand zoals jij had gehad, iemand die mij had geholpen met afscheid nemen, met praten… dan was het gevoel nu anders geweest. Dat weet ik zeker.”

En nu is het mijn beurt om vol te schieten. Want ook ik weet zeker dat dat verschil maakt.

De datum dat je afscheid moest nemen van je kindje, die vergeet je nooit.
Maar wil je dat het verdriet niet meer overheerst?
Wil je met liefde en trots aan je kindje kunnen denken?

Bel me. Of mail me. Dan plannen we iets in, en vertel ik je wat ik hierin voor je kan betekenen.

Veel liefs Marina