“Mevrouw, als u wat eet, even plast en een stukje wandelt dan mag u daarna naar huis”. Versuft van de narcose kijk ik de verpleegster aan. Zodra ze weg is, kijk ik recht in het lieve maar bleke gezicht van mijn man. Het enige wat ik op dat moment denk is: weg hier! Zo snel mogelijk naar huis! Eten, plassen, wandelen. Snel zorg ik dat alle vinkjes zijn gezet en ik word in de rolstoel gezet. Een tasje met hierin mijn bebloede kleren krijg ik in mijn handen gedrukt. Ik dacht toen: als ik maar thuis ben, dan is alles over. Dat was heel naïef gedacht.
𝐈𝐤 𝐤𝐫𝐞𝐞𝐠 𝐝𝐞 𝐡𝐨𝐨𝐟𝐝𝐫𝐨𝐥 𝐢𝐧 𝐞𝐞𝐧 𝐟𝐢𝐥𝐦
Het moment van het eerste bloedverlies. Het telefoontje naar mijn man: “Schat, ik denk dat het mis gaat, wil je alsjeblief deze kant op komen.” Het moment dat ik naar de operatiekamer wordt gebracht. Het moment dat ik in de rolstoel naar onze auto wordt gereden. Elk detail van die bewuste dag staat in mijn geheugen gegrift. Alsof het een film is die ik elk moment zo weer kan afspelen. Nooit, echt nooit heb ik erbij stil gestaan dat mij dit zou kunnen gebeuren. Ik kende ook niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Maar nu stond ik daar, met lege handen en een lege buik.
𝐄𝐞𝐧 𝐬𝐥𝐞𝐜𝐡𝐭𝐞 𝐟𝐢𝐥𝐦 𝐦𝐞𝐭 𝐞𝐞𝐧 𝐨𝐩𝐞𝐧 𝐞𝐢𝐧𝐝𝐞, 𝐥𝐞𝐠𝐞 𝐡𝐚𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐞𝐞𝐧 𝐥𝐞𝐠𝐞 𝐛𝐮𝐢𝐤
Ik heb de impact volledig onderschat. Hoe moest ik met dit verlies omgaan? Ik ben met mijn leven doorgaan omdat dit nou eenmaal zo hoorde, maar vooral omdat ik niet wist hoe ik dit enorme verdriet een plek kon geven. Een medisch onderzoek was ’niet nodig’ want wij hadden al een gezonde zoon. Met de zin: “Ga het maar gewoon weer proberen” sloot de gynaecoloog mijn dossier. Voor hem. Voor mij bleef het open. En dat deed pijn. Lang worstelde ik met mijn verdriet. Waarom ik? Had ik iets kunnen doen om dit te voorkomen? Heb ik wel goed genoeg voor mijzelf gezorgd?
De antwoorden? Die kwamen niet.
𝐇𝐞𝐭 𝐞𝐢𝐧𝐝𝐞 𝐡𝐞𝐛 𝐢𝐤 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐡𝐞𝐫𝐬𝐜𝐡𝐫𝐢𝐣𝐯𝐞𝐧 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐦𝐢𝐣𝐧 𝐭𝐨𝐞𝐤𝐨𝐦𝐬𝐭 𝐰𝐞𝐥
Pas jaren later, tijdens mijn opleiding, kwamen de antwoorden. Een combinatie van een torenhoge werkdruk en mijn eetpatroon waren voor míj de boosdoener. Zij zorgden voor een domino-effect aan gedoe in mijn lijf. Hoe ontzettend pijnlijk ook, voor mij het begin om actief met mijn verlies aan de slag te gaan. Door het verlies te verwerken en een plek te geven. Ik zorgde beter voor mijn lijf en ging gezond eten. Stap voor stap heb ik mijn hoofd én mijn lijf weer op de rit gekregen. Ik kon weer verder met mijn leven én ik durfde eindelijk weer vol vertrouwen opnieuw zwanger te worden.
𝐃𝐨𝐨𝐫 𝐝𝐢𝐭 𝐭𝐞 𝐝𝐨𝐞𝐧, 𝐤𝐚𝐧 𝐢𝐤 𝐣𝐨𝐮 𝐧𝐮 𝐡𝐞𝐥𝐩𝐞𝐧!
Ik leerde een hele belangrijke les. Herstellen van een miskraam bestaat uit twee dingen: Als eerste moet je het verlies van je kindje emotioneel verwerken. Maar ook je lichaam heeft hulp nodig om te herstellen. Heel vaak wordt alleen aandacht besteed aan het emotionele deel, maar voor mij zijn beide onlosmakelijk met elkaar verbonden. In mijn begeleidingstraject komen dan ook het emotionele én lichamelijke stuk aan bod.
Alles om ervoor te zorgen dat jij weer verder kunt.
Wil jij ook weer vol vertrouwen een nieuwe zwangerschap tegemoet? Maak dan een afspraak voor een gratis sessie waarin ik je vertel wat ik voor je kan betekenen.
Lieve groet, Marina