Toch bijzonder, dit. Ik geloof niet dat ik het snap. Er valt mij iets raars op sinds ik mij verdiep in vrouwen die een vroege miskraam gehad hebben; nu Moederdag eraan komt. Het rare is dat ik constateer dat de vrouwen die dit hebben meegemaakt er nauwelijks of niet over praten. Na een korte verwerkingsperiode doen we er collectief het zwijgen toe; iedereen lijkt het te vergeten.
๐๐ฏ๐๐ซ๐๐ฅ ๐จ๐ง๐ญ๐ฆ๐จ๐๐ญ ๐ข๐ค ๐ฏ๐ซ๐จ๐ฎ๐ฐ๐๐ง ๐ณ๐จ๐๐ฅ๐ฌ ๐ฃ๐ข๐ฃ
Dat lijkt althans zo. Want sinds ik vertel dat ik jou en al die andere lieve vrouwen beroepsmatig help, stromen de verhalen mijn mailbox binnen. Maar ook op andere plekken worden mij de verhalen verteld: in de bibliotheek, op de Koningsmarkt en als ik aan het werk ben in de winkel. Er blijken zo ongelofelijk veel vrouwen te zijn die met het verlies van een baby te maken hebben gehad.
๐๐ฉ ๐ณ๐จ๐๐ค ๐ง๐๐๐ซ ๐ฌ๐ญ๐๐ฎ๐ง ๐๐ง ๐๐๐ ๐ซ๐ข๐ฉ: ๐ณ๐๐ค๐๐ซ ๐ซ๐ข๐๐ก๐ญ๐ข๐ง๐ ๐๐จ๐๐๐๐ซ๐๐๐
En dan komt Moederdag. Zo richting deze dag hoor ik ook van alle kanten hoe pijnlijk het is, dat er wel aandacht is voor de kindjes die levend ter wereld zijn gekomen en nu nog om ons heen huppelen, maar dat de stille kinderen weer stil gehouden worden. Mijn hart gaat echt uit naar al die moeders en deze kindjes. Want hoe moet het voor je zijn als je wel moeder bent maar alleen van een stil geboren kindje. Hoe pijnlijk moet Moederdag dan niet voor je zijn. Ik snap dan heel goed dat je zo graag de steun van de mensen om je heen wilt. Je wilt zo graag begrip over hoe pijnlijk het voor je is.
๐๐๐๐ซ ๐ญ๐จ๐๐ก ๐๐จ๐ ๐ฃ๐ข๐ฃ ๐๐ซ ๐ก๐๐ญ ๐ณ๐ฐ๐ข๐ฃ๐ ๐๐ง ๐ญ๐จ๐
Ik begrijp het allebei: ik begrijp dat we er niet veel over praten รฉn ik begrijp nog veel beter dat we zo graag het begrip voor onze pijn willen hebben. Maar die twee dingen staan natuurlijk wel lijnrecht tegenover elkaar. Want als wij al die verhalen niet vertellen en dit onderwerp rubriceren bij de andere taboes zoals geld, seks en verslavingen: hoe kunnen jij en ik dan verwachten dat onze omgeving ons steunt?
๐๐๐ญ ๐๐ฅ๐ฌ ๐ข๐ค ๐ฃ๐๐ซ๐๐ง ๐ก๐๐ ๐ ๐๐๐๐๐ง ๐ฆ๐๐๐ซ ๐ข๐ค ๐ฌ๐ง๐๐ฉ ๐๐ข๐ญ ๐ง๐ข๐๐ญ ๐ฆ๐๐๐ซ
Begrijp mij niet verkeerd: dit is nergens een aantijging. Het is iets wat ik mij oprecht afvraag. Ook omdat zoveel mensen nadat je je kindje vroeg in de zwangerschap hebt verloren tegen je zeggen: dit gebeurt nu eenmaal, het hoort er gewoon bij. Maar als dit zo gewoon is waarom praten we er niet meer over. Sinds ik mij dit realiseer, door alle Moederdag aandacht die los komt, vraag ik het mijzelf af. Niet alleen als therapeut maar ook als moeder want ik ben niet alleen moeder van mijn puberende zoon maar ook van stille kinderen. En ja, ook ik heb mijn verhaal heel lang stil gehouden. Ik vraag mijzelf ook af waarom ik hier zelf zo stil over ben geweest. Waarom? Ik weet het niet.
๐๐๐ง๐ญ ๐ง๐ข๐๐ฆ๐๐ง๐ ๐ค๐๐ง ๐ฃ๐ ๐ก๐๐ฅ๐ฉ๐๐ง ๐๐ฅ๐ฌ ๐ฃ๐ข๐ฃ ๐ง๐ข๐๐ญ๐ฌ ๐ฏ๐๐ซ๐ญ๐๐ฅ๐
Ik moet hier even over nadenken maar ondertussen ben ik ongelofelijk benieuwd naar jouw gevoelens over dit onderwerp. Wat maakt het jou dat je niet zomaar op een verjaardag, langs de tennisbaan of tijdens een wandeling met vriendinnen begint over dat kindje dat je verloren bent?
Zou je dat met mij willen delen? En dan beloof ik dat ik binnenkort nog terugkom op mijn eigen ervaring, mijn eigen redenen om het hier zoveel minder over te hebben dan dat het in mijn gedachten speelt.
Lieve groet, Marina