Zo, laptop opgestart, koffietje erbij, pen en papier liggen klaar. Ik ben er helemaal klaar voor! Laat die maandagochtend maar komen. Nog even snel op LinkedIn kijken voordat ik begin en dan kom ik haar bericht tegen.
Alles om mij heen valt weg als ik haar bericht begin te lezen. Deze vrouw schrijft over het verlies van haar dochtertje. Hoe zij dit heeft ervaren en hoe het nu, 24 jaar later, nog steeds kan voelen als de dag van gisteren. We hebben elkaar nooit gezien of gesproken maar ik voel haar intense verdriet, haar onmacht. En bij het zien van de wanhoop in haar ogen schiet ik vol.
Haar verhaal deelt ze omdat ze het ontzettend belangrijk vind dat er over het verlies van een kindje wordt gesproken. Ze heeft daarom haar eigen verhaal verteld aan Desiree van Babyverlies. Ik snap deze mevrouw helemaal en zonder er ook maar over na te denken, stuur ik Desiree een berichtje. Ook ik wil mijn verhaal vertellen, mijn verhaal met jou delen, mijn onzichtbare kindjes zichtbaar maken aan de wereld. Maar dat is niet het enige want ik als therapeut en ervaringsdeskundige zie ik dagelijks dat er een taboe rust op een miskraam, zwangerschapsverlies, stilgeboortes. Onbegrijpelijk, vind ik dit.
Want als je weet dat er jaarlijks circa 20.000 vrouwen in Nederland een miskraam doormaken, dan is het onvoorstelbaar dat hier met geen woord over wordt gesproken. Ik begrijp dit écht niet. Het voelt voor mij ook heel dubbel. Want ja, we kletsen over van alles en nog wat: kanker, reuma, MS, ALS of noem maar op. En dat is ook goed. Maar als jij je kindje verliest, op welk moment in de zwangerschap dan ook, dan zwijgt plots iedereen.
Het zorgt ervoor dat vrouwen zoals jij en ik die een miskraam mee hebben gemaakt zich niet alleen ontzettend verdrietig voelen maar ook nog eens ontzettend eenzaam. Het voelt alsof
Je verdriet er niet mag zijn.
Je kindje er niet mag zijn.
Het nooit bestaan heeft.
Dat doet zo ontzettend veel pijn: dat is met geen pen te beschrijven.
Het is belangrijk dat elk verhaal verteld wordt, zodat jij weet dat je niet alleen bent. En daarom vertel ook ik mijn verhaal: over hoe dit verlies een rol in mijn leven heeft gespeeld, hoe mijn kindjes een plek in mijn hart en mijn leven hebben gekregen. Maar ook hoe hun verlies diep van binnen een vuurtje heeft aangewakkerd. Het vuurtje dat uiteindelijk mijn missie is geworden: namelijk vrouwen zoals jij mentaal én fysiek ondersteunen om weer op te krabbelen na zo’n zwangerschapsverlies, en je voor te bereiden op een nieuwe zwangerschap als je daar aan toe bent.
Ben jij nieuwsgierig naar mijn verhaal? Stuur mij dan een DM en dan ontvang je van mij direct de link naar de podcast.
Lieve groet, Marina