“We hebben het gered,” denk ik zittend op de bank. Als ineens de tranen in mijn ogen springen. Luc kijkt op en vraagt zacht: “Gaat het?”. Ik knik en vanuit de grond van mijn hart: Ja, het gaat”. Dit was een paar maanden na het verlies van onze twee kindjes door een vroege miskraam. Het voelde alsof de wereld onder mijn voeten werd weggeslagen.
Het was het jaar waarin het tapijt keer op keer onder onze voeten werd weggetrokken. Ik verloor onze kindjes, mijn vader werd ernstig ziek en we moesten afscheid nemen van onze geliefde kat. Het voelde alsof ik alles kwijtraakte. Momenten van verdriet en chaos stapelden zich op, en ik wist vaak niet waar ik moest beginnen. Mijn tranen leken eindeloos.
Daar op die willekeurige avond in december op de bank realiseerde ik me: we hebben het gered. Met vallen en opstaan, samen, met ons drietjes. We zijn doorgegaan, hoe zwaar het ook was. Dat besef bracht iets bijzonders: een mix van dankbaarheid en verwondering. Ja, het was een verschrikkelijk jaar. Maar we hadden elkaar nog. En dat was genoeg om door te gaan.
Nu terwijl dit jaar langzaam zijn einde nadert, denk ik weer terug aan dat moment. Voor mij was 2024 een ‘gewoon’ jaar. Kleine uitdagingen die bij het leven horen: een zoon die zijn puberstreken verfijnt, ouders die met wat kwaaltjes zichtbaar ouder worden en natuurlijk onze kat Sammie die ondeugend stiekem uit de pannen likt. Gewoon: het leven.
Maar voor jou is dit anders. Voor jou was dit jaar allesbehalve gewoon. Jij had gehoopt dit jaar te eindigen met een stralende bolle buik of een wolk van een baby in je armen. In plaats daarvan verloor je je kindje door een vroege miskraam. Het voelt alsof je leven stil staat en die gitzwarte wolk blijft maar boven je hangen.
Ik wil je iets zeggen: die wolk drijft over. Ook al voelt het misschien nu nog niet zo. Maar er komen momenten waarop je kleine lichtpuntjes zult zien. Je zult ze gaan zien in de dampende koppen thee die je partner keer op keer voor je zet, ook al drink je ze niet op. In de pannen soep die je moeder langsbrengt, puur om te checken hoe het met je gaat. Of in die lieve vriendin die je ondanks al je protest toch iedere keer weer komt ophalen voor een wandeling.
Het zijn die kleine dingen die je helpen: iedere keer weer. En ik weet zeker dat er een moment komt waarop je ze echt ziet, net zoals ik op die bewuste avond in december. Dat moment is dichterbij dan je denkt. Geloof me, echt! Ik zeg dit niet zomaar want ik heb op datzelfde punt gestaan waar jij nu staat. Ik heb in jouw schoenen gestaan.
Ondertussen ben ik wat jaren verder. Mijn vader scharrelt nog steeds tussen zijn kippen, Sammie de kat is inmiddels 11 jaar de diva in huis en ik ben trotse moeder van een puber. Maar het belangrijkste? Mijn verloren kindjes hebben een plek gekregen in mijn leven. Zij zijn mijn drijfveer geworden om te doen wat ik doe: jou helpen om jezelf, je lichaam, je gezin en je leven na je miskraam weer op de rit te krijgen.
En nu heb ik een vraag aan jou: Waar ben jij dit jaar, ondanks alles, dankbaar voor?
Lieve groet, Marina
PS: Wil je weer vooruitkijken na je miskraam?
Mijn pilottraject “Weer verder na een zwangerschapsverlies” heeft nog een paar plekjes vrij. In dit traject begeleid ik jou, mentaal én fysiek, om na een miskraam opnieuw in balans te komen en bereiden wij je voor op een nieuwe zwangerschap.
Benieuwd of dit traject bij je past? Klik hier om het contactformulier in te vullen. Ik neem snel contact met je op. Laten we samen de eerste stappen vooruit zetten.