“Dus, ja dat is dus zo’n beetje het verhaal van mijn miskraam.” Voor een moment slaat ze haar ogen neer en begint aan haar nagels te plukken. Ik kijk haar aan en geef haar een zachte aai op haar bovenarm. Als je niet beter zou weten dan is dit gewoon een gesprek tussen twee vrouwen op een doordeweekse avond tijdens een borrel. Maar niet alles is wat lijkt: ook hier niet.

𝐉𝐢𝐣 𝐞𝐧 𝐢𝐤: 𝐰𝐞 𝐤𝐞𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐳𝐞 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐦𝐚𝐚𝐥

Ik heb haar net verteld dat ik vrouwen help die een vroegtijdige miskraam hebben gehad en dit nog moeten verwerken voordat ze weer zwanger worden. Zij vertelt mij niet wat zij doet. In plaats daarvan luister ik naar haar als zij haar rauwe verhaal vertelt: haar eigen verhaal van het verlies van haar kindje. Hoe zij geworsteld heeft met alle vragen, haar verdriet en hoe zij zelf het uiteindelijk een plek heeft kunnen geven in haar leven. Alleen en zonder de hulp van anderen. “Iedereen zei: joh, het kan gebeuren, een volgende keer beter. Ik voelde mij door deze opmerkingen een zeur. Het leek niemand meer te interesseren. Ik ben daarom gestopt  met erover te praten.”

𝐕𝐫𝐨𝐮𝐰𝐞𝐧 𝐝𝐢𝐞 𝐞𝐞𝐧 𝐦𝐢𝐬𝐤𝐫𝐚𝐚𝐦 𝐡𝐞𝐛𝐛𝐞𝐧 𝐠𝐞𝐡𝐚𝐝

De afgelopen periode heb ik ongelofelijk veel verhalen, zoals het verhaal hierboven, gehoord. Over allerlei zwangerschappen, over babyverlies. Ik wist zelf niet eens dat er zoveel vrouwen rondliepen met deze verhalen. Vreemd eigenlijk want één op de drie vrouwen verliest een kindje tijdens de zwangerschap. Het betekent dus dat een flink aantal vrouwen dit heeft meegemaakt. Is jou zelf het verlies van een kindje bespaard gebleven, dan ga je nu in gedachten waarschijnlijk je vrienden- en kennissenkring af: wie van hen is dit ooit overkomen? Ik vermoed dat je vást niet komt tot die één op de drie.

𝐌𝐚𝐚𝐫 𝐣𝐞 𝐰𝐞𝐞𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐞𝐧 𝐧𝐢𝐞𝐭

Hoeveel vrouwen ken jij? Als ik deze vraag stel, krijg ik bijna altijd het antwoord: die vrouwen, die ken ik niet. Maar na al die verhalen weet ik één ding zeker: jij kent ze ook! Je weet het alleen niet want ze hebben het je niet verteld. Al die vrouwen dragen hun verdriet in hun eentje omdat ze niet weten hoe ze zelf met hun verdriet moeten omgaan, ze niet willen zeuren of simpelweg niet weten hoe ze jou over hun verlies kunnen vertellen. Het maakt een vroegtijdig verlies van een baby een stil en eenzaam verdriet.

𝐃𝐮𝐬 𝐝𝐫𝐚𝐠𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐣 𝐡𝐮𝐧 𝐞𝐞𝐧𝐳𝐚𝐦𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐝𝐫𝐢𝐞𝐭 𝐢𝐧 𝐡𝐮𝐧 𝐞𝐞𝐧𝐭𝐣𝐞

Dus wil jij vandaag eens aan de vrouwen in je omgeving vragen of zij iemand kennen, ook al denk jij zeker te weten dat zij zelf geen miskraam hebben meegemaakt? Het kan namelijk heel goed zijn dat er alsnog een verhaal komt. Een verhaal dat jij niet kent, wacht om verteld te worden. Een verhaal waar die lieve vrouw naar smacht om het jou te vertellen, zodat ze voor één moment haar stille verdriet kan delen met jou.

𝐇𝐞𝐥𝐩 𝐣𝐢𝐣 𝐳𝐞 𝐯𝐚𝐧𝐝𝐚𝐚𝐠 𝐨𝐦 𝐡𝐮𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐡𝐚𝐚𝐥 𝐭𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐭𝐞𝐥𝐥𝐞𝐧?

Reageer met een hartje onder dit bericht als jij vandaag die vraag gaat stellen.

Lieve groet, Marina

PS: Vind je het moeilijk om hen te helpen? Laat ze dan gerust een berichtje sturen. Ik luister graag.