“De hele tijd was ik er op voorbereid als ik de hoek om zou komen, alleen op dat moment niet. Het kwam snoeihard binnen. Het drukte mij zo op de feiten dat het bij ons mis was gegaan. Echt schat, ik kon wel door de grond zakken.”

Mijn man Luc zegt er nooit veel over want hij is niet zo’n prater. Maar als hij over het verlies van ons kindje praat, dan vertelt hij altijd over dat ene moment dat hij de hoek om kwam en het bord met daarop “Hoera geboren!” in de tuin zag staan. Je kent ze wel, van die houten in elkaar geknutselde borden die de hele buurt informeren dat het kindje echt geboren is. Luc en ik wapenden ons na het verlies van ons tweede kindje voor het feestelijke bord bij onze buren.

Meestal ging het goed, want we wisten dat het moment een keer zou komen: de geboorte van ons buurjongetje. Maar in de aanloop naar deze Vaderdag vertelt Luc hoe het verdriet hem toen volledig overviel. Hoe onverwacht de tranen over zijn wangen liepen want ons tweede kindje zou dan een maand oud zijn geweest. Zou zijn geweest, als we ons kindje niet vroegtijdig verloren waren.

De pijn van de vader is net zo groot als die van de moeder. Anders maar net zo groot. En nu, in de aanloop naar Vaderdag, vind ik het belangrijk om dit met jou te delen. Ook de vaders van vroeg in de zwangerschap overleden kindjes dragen een verdriet met zich mee dat niet overgaat.

Dus lieve papa’s, ik heb het hier steeds over de mama’s, maar ik zie jullie. Ik ken jullie pijn en ook voor jullie is het over een paar dagen Vaderdag. Daarom van mij voor jullie: een hartje!

Wil jij, net als ik, al die lieve papa’s die hun stilgeboren kindjes moeten missen een hart onder de riem steken, laat dan onder dit berichtje een ❤️ achter.

Lieve groet, Marina